این جشن ها برای من آقا نمی شود

این جشن ها برای من آقا نمی شود

شب با چراغ عاریه فردا نمی شود

 

خورشیدی و نگاه مرا می کنی سفید

می خواستم ببینمت اما نمی شود

 

شمشیرتان کجاست؟ بزن گردن مرا

وقتی که کور شد گرهی، وانمی شود

 

یوسف! به شهر بی هنران وجه خویش را

عرضه مکن، که هیچ تقاضا نمی شود

 

اینجا، همه من اند، منِِ بی خیال تو

اینجا کسی برای شما، ما نمی شود

 

آقا! جسارت است ولی زودتر بیا

این کارها به صبر و مدارا نمی شود

 

تا چند فرسخی خودم، ایستاده ام

تا مرز یأس، تا به عدم، تا«نمی شود»

 

می پرسم از خودم: غزلی گفته ای، ولی

با این همه ردیف، چرا با«نمی شود»؟